Πέμπτη 14 Μαΐου 2015

Ούτε βήμα πίσω – πάνω απ’ όλα οι ανάγκες και τα δικαιώματα του λαού

Κάθε μέρα που περνάει, οι «δανειστές», η Ε.Ε., η ΕΚΤ και το ΔΝΤ, γίνονται απαιτητικότεροι. Τα θέλουν όλα. Ζητάνε νέα μέτρα για παραπέρα εξαθλίωση της κοινωνίας. Μιλάνε για μέτρα «σωτηρίας» και μεταρρυθμίσεις και στην πραγματικότητα εννοούν και ζητάνε νέες ιδιωτικοποιήσεις, περικοπές μισθών και συντάξεων,  νέους  φόρους  και  πλήρη κατάργηση  των  κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων. Κάθε μέρα που περνάει γίνεται ολοένα και πιο φανερό ότι μια γραμμή συμβιβασμού στα πλαίσια των επιλογών  της  Ε.Ε., στα πλαίσια των απειλών και των εκβιασμών,  στα πλαίσια  της εξάρτησης και κυρίως στα πλαίσια εξυπηρέτησης του χρέους, θα οδηγήσει σε μεγαλύτερο κοινωνικό αφανισμό και στην οριστική υποδούλωση του λαού και της κοινωνίας για τις επόμενες γενιές.

Η  συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου στο Συμβούλιο υπουργών Οικονομικών, όπου η κυβέρνηση μεταξύ άλλων αναγνώρισε την αναγκαιότητα των πλεονασμάτων και κυρίως αποδέχτηκε ότι θα αποπληρώσει «τις οικονομικές της υποχρεώσεις προς όλους τους πιστωτές πλήρως και εγκαίρως». Πρόκειται για δήλωση που ισοδυναμεί με αναγνώριση του ληστρικού και παράνομου χρέους.     
  • Η  Πράξη  Νομοθετικού  Περιεχομένου, κατ’εντολή των δανειστών, βάσει της οποίας δεσμεύτηκαν τα ρευστά διαθέσιμα των φορέων του δημοσίου (ΟΤΑ, νοσοκομεία, ΑΕΙ, ΤΕΙ, κλπ.), που επιτείνει τα χρόνια οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι  φορείς λόγω περικοπών, θέτει εν αμφιβόλω την καταβολή των μισθών και καθιστά εκατοντάδες οργανισμούς ευάλωτους σε νέο πιθανό κούρεμα, γιατί ως προτεραιότητα επιλέγεται η αποπληρωμή του χρέους. 
  •  Η απαράδεκτη πρακτική συνέχισης της εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους με τους πόρους των δημοσίων εσόδων. Τα 5,05 δις. ευρώ που έχει δώσει η κυβέρνηση τους τρεις τελευταίους μήνες σε τόκους και στο ΔΝΤ (Φεβρουάριος: 1,06 δισ. Μάρτιος: 3,37 δισ. ευρώ και Απρίλιος: 0,62 δισ. ευρώ), χωρίς να υπολογίζονται τα έντοκα γραμμάτια, και παρότι οι πιστωτές δεν έχουν εκπληρώσει τις υποχρεώσεις τους, βαθαίνουν την ήδη καταστροφική ύφεση της οικονομίας, και οξύνουν την ταμειακή στενότητα του δημοσίου σε βάρος της αναγκαίας αύξησης των δαπανών για κοινωνική πολιτική.
  • Η άτυπη ακόμη συζήτηση για νέο δάνειο, ύψους 20-30 δις. ευρώ, με το οποίo θα εξυπη- ρετηθεί το  δημόσιο  χρέος  τα  επόμενα  χρόνια,  ενώ οι  προβλεπόμενες  πληρωμές στους δανειστές πολλαπλασιάζονται (π.χ. 33,36 δισ. ευρώ το 2022 έναντι των 13,11 δισ. Ευρώ το 2016) κι είναι αδύνατο να εξυπηρετηθούν με ίδιους πόρους, ακόμη και με τον νέo δανεισμό. 


Μέσα στην Ε.Ε και με τη θηλιά του ευρώ να σφίγγει το λαιμό της κοινωνίας δεν υπάρχει
δυνατότητα άσκησης έστω και υποτυπώδους φιλολαϊκής πολιτικής! 

Χρέος και μνημόνια-όπως και αν αυτά ονομάζονται και όποια μορφή και να παίρνουν- πάνε μαζίΗ αναγνώριση του χρέους και της υποχρέωσης αποπληρωμής του στους τοκογλύφους της ΕΚΤ, του ΔΝΤ και της Ε.Ε., στις τράπεζες και τα κάθε λογής ιδιωτικά τοκογλυφικά «ιδρύματα», σημαίνει ότι όλες  οι  εργατικές  απαιτήσεις  της  πενταετίας  θα  μπουν  στο  «ψυγείο»  και  ακόμη  χειρότερα, θα συνεχιστείη  λιτότητα,  οι ιδιωτικοποιήσεις, η ανεργία και  θα ανοίξει  ο δρόμος για να έρθουν νέα αντεργατικά μέτρα, νέες πολιτικές λιτότητας και περικοπών, συνέχιση των «διαρθρωτικών» αλλαγών σε  βάρος  της εργαζόμενης  κοινωνικής  πλειονότητας,  σε  όφελος  του μεγάλου κεφαλαίου και  των εργοδοτών. Το ζήτημα του χρέους είναι θηλιά που πνίγει τα εργατικά, κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα της λαϊκής πλειοψηφίας. Στερεί το δικαίωμα του λαού να αποφασίζει κυρίαρχα για το μέλλον του. Η επιταγή της αποπληρωμής του υπονομεύει κάθε δυνατότητα άσκησης μιας άλλης πολιτικής με κέντρο την ικανοποίηση των εργατικών-λαϊκών συμφερόντων, αποτελεί τείχος στο οποίο προσκρούει  κάθε εργατική διεκδίκηση. Με τρόικα ή απευθείας υποταγή στις ΕΚΤ-ΕΕ-ΔΝΤ, με μνημόνιο ή με νέο πρόγραμμα ή «γέφυρα», με «συμβόλαιο» ή «συμφωνία» στα πλαίσια της φυλακής του χρέους, του ευρώ και  της  Ε.Ε., θα βρισκόμαστε  σε  ένα  διαρκές  αδιέξοδο  και  σε  τροχιά αντιλαϊκών μέτρων. 

Με αντεπίθεση του κινήματος και εργατική – λαϊκή αντιπολίτευση μπορούμε να επιβάλουμε έναν άλλο δρόμο. 

Η μόνη ελπίδα στις  σημερινές συνθήκες βρίσκεται  στην αφύπνιση του λαϊκού κινήματος, στην άνθιση των λαϊκών αγώνων,  στη συγκρότηση ενός ευρύτατου κοινωνικού πολιτικού μετώπου ρήξης και σύγκρουσης με την ΕΕ και το ΔΝΤ και την έξοδο από την Ε.Ε. Να διεκδικήσουμε όλα όσα μας έκλεψαν τα προηγούμενα χρόνια, όλα όσα μας ανήκουν. Καλούμαστε ξανά, αυτή την κρίσιμη στιγμή, να πάρουμε την υπόθεση στα χέρια μας. Να συμβάλουμε σε μια νέα λαϊκή κινητοποίηση, σε ένα νέο γύρο αγώνων. Έχει τεράστια σημασία, ο λαϊκός παράγοντας να βγει από το στάδιο της αδράνειας, να υπερασπίσει τα ταξικά του συμφέροντα, να επιβάλλει λύσεις.


ΑΤΥΧΗΜΑ ή ΘΥΣΙΑ των εργαζομένων των διυλιστηρίων Ασπροπύργου στο βωμό του κέρδους της ΕΛΠΕ;


Όταν ένα ατύχημα προαναγγέλλεται, δεν είναι ατύχημα.

Την περασμένη Παρασκευή, εδώ κοντά στη γειτονιά μας τον Ασπρόπυργο, έξι συνάδελφοι εργαζόμενοι βρέθηκαν στο νοσοκομείο σε κρίσιμη κατάσταση δουλεύοντας στην ΕΛΠΕ (Ελληνικά Πετρέλαια) στο αγώνα για το μεροκάματο. Το «ατύχημα» συνέβη στα πλαίσια προγραμματισμένης διαδικασίας ελέγχου και συντήρησης των μονάδων διαχείρισης καυσίμων, διαδικασία η οποία απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή και υψηλή ειδίκευση από το προσωπικό που την εκτελεί.

Το σωματείο των εργαζομένων δεκαπέντε μέρες πριν από το συμβάν, είχε κρούσει τον κώδωνα του κίνδυνου με επίσημη ανακοίνωση του, επισημαίνοντας τους κινδύνους από την ανάληψη των εργασιών συντήρησης από εργολάβους, και εφιστούσε την προσοχή για την τήρηση των στοιχειωδών κανόνων ασφάλειας αλλά και της απαραίτητης ανάπαυσης των εργαζομένων που θα πάρουν μέρος στις εργασίες. Φαίνεται όμως ότι η εντατικοποίηση της δουλειάς, η ανάγκη για της γρήγορη εκτέλεση των εργασιών ούτως ώστε άμεσα να ξαναδουλέψουν οι «μηχανές» και να μειωθεί όσο το δυνατόν περισσότερο η χασούρα από την παύση της παραγωγής, για τα αφεντικά ήταν πάνω από την ανθρώπινη ζωή.

Η ΕΛΠΕ, και ο όμιλος Λάτση (στον οποίο ανήκει το 42% των μετοχών) φαίνεται ότι κερδίζουν στο μέγιστο από τέτοιου είδους τακτικές καθώς σε περίοδο κρίσης και συγκεκριμένα στο Δ΄ τρίμηνο του 2014 δημοσίευσε τη υψηλότερη κερδοφορία όλων των εποχών, τριπλασιάζοντας τα κέρδη της σε σχέση με το 2013. Την ίδια περίοδο συμπίεσε το εργατικό της κόστος κατά 20%, και αντί σταθερού και μόνιμου προσωπικού η δουλειά ανατίθεται σε εργολαβικές εταιρίες με παράλληλη αύξηση των ωρών εργασίας του μόνιμου προσωπικού, με κριτήριο τι άλλο… την κερδοφορία.
Αυτοί είναι οι αυτουργοί στο έγκλημα της Παρασκευής, που έθεσε σε κίνδυνο τη ζωή των εργαζομένων. Αυτές οι τακτικές του κεφαλαίου και των καπιταλιστών έχουν προκαλέσει κατά καιρούς οικολογικές καταστροφές, και απειλούν τόσο το περιβάλλον όσο και τη ζωή των πολιτών στις περιοχές που εδρεύουν.

Δε φταίει λοιπόν η «κακία στιγμή» ούτε κάποιο «ανθρώπινο λάθος» φράσεις που θα ακούσουμε από τις τηλεοράσεις. Συνειδητά οι δημοσιογράφοι και τα κανάλια αφήνουν στο απυρόβλητο τους εργοδότες και μετατρέπουν τα θύματα σε θύτες, για να μην πλήξουν το κύρος των εταιριών που όπως φαίνεται είναι σημαντικότερο από την ανθρώπινη ζωή.
Σε αυτό το σύστημα, που οι εργαζόμενοι γίνονται δούλοι, που ο καπιταλισμός μεγαλουργεί εις βάρος της ζωή μας, που ο άνθρωπος «ζει για να δουλεύει» και δεν «δουλεύει για να ζει», που η δικιά τους κρίση φορτώνεται στις πλάτες μας, που πληρώνουμε τα χρέη τους, σε αυτό το σύστημα πρέπει να αντιταχθούμε.

Το «Ατύχημα» στον Ασπρόπυργο είναι υπόθεση όλων μας. Το πραγματικό ατύχημα είναι ο καπιταλισμός και το μοναδικό ανθρώπινο λάθος είναι ότι τον ανεχόμαστε. Όσο και αν προσπαθούν να μας πείσουν ότι η ανταγωνιστικότητα των εταιριών και η κερδοφορία των τραπεζών είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την επιβίωση μας, η ίδια η πραγματικότητα αποκαλύπτει με τον ποιο τραγικό τρόπο ακριβώς το αντίθετο, ΘΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΜΟΝΟ ΑΝ ΤΟΥΣ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ.